Rozdział 4

-Kim ty jesteś? –spytałam przerażona.

-Idziemy- powiedział i zrobił krok w tył, po czym chwycił mnie za nadgarstek i pociągnął za sobą.

-Dokąd? –bąknęłam i przełknęłam głośno ślinę. Chłopak zatrzymał się w miejscu i ścisnął moją dłoń, po czym odwrócił się i spojrzał na mnie.

-Do mojego domu- wypowiedział z obojętnym wyrazem twarzy.

-Co?- spytałam zdziwiona, a Luke otworzył drzwi od strony pasażera i wskazał gestem dłoni, abym wsiadła. Spojrzałam jeszcze raz na niego, a on przejechał dłonią po swoich włosach i powiedział:

-Wsiadaj!

Usiadłam na siedzeniu i czekałam aż w siądzie na swoje miejsce. Gdy się tak stało, odpalił samochód i ruszył przed siebie.

Nie mogłam uwierzyć, że siedzę w samochodzie z mordercą. Zerknęłam na niego, a brunet ścisnął kierownicę tak mocno, że aż jego kostki zbladły. Z każdą sekundą zaczynałam bać się coraz bardziej tego chłopaka.

Gdy go poznałam wydawał się taki… miły? No, bo przecież wziął winę na siebie, a jak się okazało? Był mordercą. Pozory naprawdę mylą.

-Opowiedz coś o sobie- wypowiedział po dłuższej chwili milczenia. Odwróciłam głowę w stronę szyby i udawałam, że tego nie słyszę, gdy dodał.- Nie ignoruj mnie! –warknął, a ja wzdrygnęłam się, a przez moje ciało przeszedł nieprzyjemny dreszcz.

-Co mam ci powiedzieć?!- powiedziałam wściekła, no, bo niby co miałam powiedzieć zabójcy. Jeszcze wykorzysta to przeciwko mnie.

-Byle co – odpowiedział i skręcił w prawo, po czym spojrzał na mnie ponownie.- I zapnij pas- dodał.

-Po co?

-Bo tak- warknął wściekły, a ja otworzyłam szczerzej oczy i zapięłam pas.

-Szczęśliwy?- spytałam z sarkazmem, ale zanim zdałam sobie sprawę z tego co powiedziałam było już za późno, a przecież nie chciałam go wkurzyć. Był do cholery mordercą. I jadę z nim do jego domu. Czy ma zamiar mnie tam zabić?

-Zabijesz mnie? –spytałam po kilku sekundach milczenia. Luke odwrócił się w moją stronę i wpatrywał się przez chwilę w moją twarz.

-Hm.. zastanowię się- wypowiedział, a ja otworzyłam usta, gdy uśmiechnął się łobuzersko i dorzucił.- Nie- po usłyszeniu tego słowa odetchnęłam głęboko.

-Rodzisz czy co?- spytał, a ja wywróciłam oczami.- Przestań przewracać oczami jak suka- wypowiedział ostanie słowa, a ja pomyślałam, że zabiję gnojka. Nikt nie będzie się tak do mnie odnosić! Nie obchodziło mnie już to czy jest mordercą. Jak będę miała zginąć to i tak zginę i nic ani nikt mnie nie uratuje. Widocznie taki był mój los.

-Wolę być suką niż chujem- powiedziałam i wpatrywałam się w krajobraz za oknem, gdy chłopak chwycił mój podbródek i odwrócił w swoją stronę, abym spojrzała mu w oczy.

-Uważaj na słowa, dziwko!- powiedział, a przez moje ciało przeszedł dreszcz. Chyba był to zły krok, ale nie zamierzałam się poddać.

Czułam się dziwnie, bo nigdy nie miałam z czymś takim do czynienia. A drugim powodem było to, że chciałam jeszcze trochę pożyć, ale walił mnie ten pedał. I tak straciłam już wszystko, więc czy umrę czy będę żyć i tak nikt nie zauważy różnicy.

-Pieprz się- powiedziałam bez zastanowienia i wyrwałam brodę z jego uścisku, a on położył je na kierownicy i skręcił ponownie.

-Z tobą? –dodał zaczepnie.

-W snach- odpowiedziałam z obrzydzeniem i wywróciłam oczami.

-Wiesz- zaczął i spojrzał na mnie- moje sny się spełniają i przestań wywracać oczami jak dziwka- dorzucił, a na mojej twarzy pojawił się uśmiech.

Gdy w końcu jego czerwone Ferrari się zatrzymało, chciałam otworzyć drzwi i wysiąść, ale były zamknięte. Spojrzałam na niego, a chłopak posłał mi jeden z jego uśmiechów, po czym obszedł samochód i otworzył drzwi po mojej stronie.

-Proszę- powiedział i wystawił dłoń niczym lord.

-Dziękuje- odpowiedziałam z sarkazmem i wysiadłam z auta. Ruszyłam w stronę drzwi i cały czas wydawało mi się, że Luke idący za mną, obserwuje mnie i zaczynałam czuć się nieswojo.

Gdy weszliśmy do środka przeleciał wzrokiem po mnie i zatrzymał się na butach.

-Ściągnij buty.

-Po co?- spytałam zdziwiona i zerknęłam na swoje białe szpilki.

-Bo wydają za dużo hałasu- dodał, a ja ściągnęłam obcasy i ruszyłam za chłopakiem.

Wyszliśmy po schodach na pierwsze piętro, gdy otworzył przede mną przed ostatnie drzwi po prawej.

Weszłam do środka, a chłopak wszedł po mnie i zamknął drzwi.

-Masz tutaj siedzieć- powiedział i ruszył w kierunku drzwi, gdy się odezwałam.

-C…- zaczęłam, ale chłopak spojrzał na mnie wściekłym spojrzeniem, na co momentalnie się zamknęła.

-Jeśli się stąd ruszysz, zabiję cię. Jasne? –spytał, a ja kiwnęłam głową, po czym brunet opuścił pokój zamykając mnie w nim. Po prostu cudownie. Usiadłam na łóżku i odetchnęłam głęboko.

Czemu mnie to musiało spotkać?! Jedna impreza! I to właśnie mnie musiało się to potrafić. Nie chciałam umierać w wieku szesnastu lat. Nie wiem dlaczego, ale zawsze jak myślałam o śmierci budził się we mnie taki lęk. Serce mi przyśpieszało, a mózg zaczął tak jakby szwankować…

~~***~~

Zaczęłam grzebać w jego rzeczach. Nie pytajcie mnie dlaczego, bo sama nie wiem. Jakoś mi się nudziło, więc otworzyłam jedną z jego szafek, gdzie znalazłam medale. Czy to były jakieś nagrody? Nagroda za najlepszego mordercę roku- pomyślałam, a na mojej twarzy pojawił się uśmiech.

Zajrzałam do kolejnej i kolejnej, gdy znalazłam szafkę z pistoletem. Wzięłam go w dłonie i zaczęłam się przyglądać. Nie wiem co mnie podkusiło, ale ciekawiło mnie czy był nabity. Zanim się zorientowałam on strzelił…

Luke Booth

Wziąłem butelkę wody z lodówki i ruszyłam do salonu, gdzie przywitał mnie Max.

-Wykonałeś robotę.

-Ym..Tak- powiedziałem i podrapałem się po głowie. –Tyle, że..um… spieprzyłem robotę.

-Co masz na myśli, że spieprzyłeś robotę? – spytał i podniósł się z kanapy. – Mówiłeś, że zabiłeś gnojka?

-Bo zabiłem.

-Więc w czym problem?- spytał i spojrzał na Mike’a.

-Pozbyliśmy się ciała- dodał, a resztę kiwnęła głową.

-Ktoś to widział- powiedziałem i przejechałem dłonią po włosach.

-Co?!- Max wstał na równe rogi i spojrzał na mnie.-Jak to możliwe?- dodał.

-Nie wiem. Zrobiłem wszystko tak jak zawsze, ale jakaś laska to widziała. Sprawdzaliśmy teren i nikogo nie było w pobliżu. Jak nie wierzysz to spytaj reszty- powiedziałem i spojrzałem na Tony’ego, a on kiwnął głową.

-Co z nią zrobiłeś?

-Jest na górze.

-Musimy się jej pozbyć.

-Ona nic nie powie.

-Nie możemy ryzykować, Luke.

-To dziwka, boi się mnie.

-Wiesz, że pójdziemy siedzieć. Policja nas nie lubi.

-Wiem i zajmę się tym.

-Ale pamiętaj, że zły ruch i wszyscy idziemy do…

-Wiem- przerwałem mu.- Wiem co robię, przecież jestem tutaj liderem.

-Luke- zaczął Max, gdy usłyszeliśmy strzał, a wszyscy spojrzeli na schody, po czym na mnie. „Nicole”- pomyślałem i wbiegłem po schodach na górę, po czym otworzyłem mój pokój.

Na środku stała ona, a w dłoniach trzymała pistolet. Spojrzałem na nią wypełniony złością i nienawiścią, gdy ona zerknęła na mnie, po czym za moje plecy.

Nicole Coleman

Luke wpatrywał się we mnie, a ja w niego, gdy zobaczyłam grupkę osób za nimi.

-Nie zła- usłyszałam ich szepty, gdy brunet odwrócił się do tyłu i spojrzał na facetów.

-Zajmę się nią- powiedział, a kolesie znikli, za drzwiami, które zamknął Luke.

-Do cholery co ty wyprawiasz dziewczyno?!

-Um..Ym… Nudziło mi się.

-I postanowiłaś sobie postrzelać.

-Nie!

-Oddawaj pistolet. To nie zabawka- powiedział i wystawił dłoń. Rzuciłam mu broń, a on zwinnym ruchem ją złapał i wsadził do spodni. -Zabieraj rzeczy- dodał po chwili. -Idziemy.

-Gdzie?

-Zabieram cię do domu.

-Naprawdę?

-Tak- powiedział i zarzucił skórzaną kurtkę. – Jesteś wkurwiająca- powiedział i wyszedł z pokoju. –Nie myślałem, że będą z tobą takie kłopoty- wyszeptał do siebie, ale na szczęście zdołałam to usłyszeć.

Wyszliśmy z domu i w siedliśmy do jego Porsche, gdzie założyłam buty i cieszyłam się, że jeszcze żyję.

Włożył rękę do kieszeni kurtki i wyciągnął paczkę papierosów, po czym odpalił jednego. 
-Jeśli spróbujesz komuś o tym powiedzieć, będę musiał cię zabić, zrozumiano? -wycedził przez zęby, a ja kiwnęłam niepewnie głową.

~~***~~

Gdy ujrzałam mój dom powiedziałam, żeby się zatrzymał i otworzyłam drzwi.

-Um.. dzięki- powiedziałam, a chłopak kiwnął głową.

-Do jutra- dodał.

-Nom- powiedziałam i ruszyłam w stronę domu. Otworzyłam drzwi i weszłam do środka, gdzie przywitał mnie mój ojciec. Bosko!!!
-Gdzie ty byłaś, młoda damo?- spytał i spojrzał na mnie szarymi tęczówkami.
-Em... Na imprezie?- spytałam jakby to była najbardziej logiczna rzecz na świecie. 
-Czy ty wiesz, która jest godzina?- spytał, a ja otworzyłam torebkę i wyciągnęłam z niej komórkę zerkając na wyświetlacz, który wskazywał w pół do czwartej. 
-W pół do czwartej- powiedziałam i uśmiechnęłam się dumna z siebie. 
-Umawialiśmy się, że o trzeciej będziesz w domu. 
-Jezu... tato. Spóźniłam się o pół godziny. Czy ty nie możesz odpuścić chociaż jeden raz?- spytałam i uniosłam brwi. 
-Z kim przyjechałaś? 
-Ojciec Camille nas odwiózł- skłamałam, bo gdybym mu powiedziała prawdę dostałabym szlaban, a miałam już dosyć wszystkiego. 
Mój ojciec kiwnął głową, a ja ściągnęłam buty i trzymając je w rękach, ruszyłam schodami na górę. Weszłam do pokoju i rzuciłam je gdzieś w kąt i rzuciłam się na łóżko. Cały czas po głowie chodziły mi słowa Luke'a: Jeśli spróbujesz komuś o tym powiedzieć, będę musiał cię zabić, zrozumiano? 
Nie mogłam uwierzyć, że był on mordercą. I na dodatek spotkam go jutro. Ufff... jak ja mam się zachowywać? Jedyne o czym teraz myślałam to, o tym, aby go jutro nie spotkać, ale z drugiej strony chciałam go zobaczyć. Próbowałam sobie wmówić, że wcale nie chcę go zobaczyć, że mam go w dupie i, że nic mnie nie obchodzi, ale było zupełnie inaczej i nic nie mogłam zrobić. Mój mózg wiedział swoje, a serce swoje. 
Wyciągnęłam zeszyt z pod łóżka i przeczytałam wszystkie moje notatki, które w nim zapisałam.

Drogi Pamiętniku!

Nie wiem jak długo jeszcze tutaj wytrzymam. Jestem tutaj zaledwie kilka godzin, ale za każdym razem jak patrzę na mojego ojca czuję złość i nienawiść. A gdy zobaczyłam go jeszcze z tą Lucy i Julie… Czy on ma z nią dziecko? Dostawił nas dla innej? Nic go nie obchodziłyśmy? Gdy miałam trzynaście lat cały czas miałam nadzieję, że jest sam, że jeszcze nas kocha. Zawsze myślałam, że do nas wróci, ale wtedy byłam taka głupia i dziecinna. Gdy wyszłam na balkon od razu przypomniałam sobie chwilę z Tobą. Byłam taką egoistką. Gdy poszłam pracować po szkole, praktycznie wszystko wydałam na ciuchy i inne pierdoły. Na jedzenie i opłaty dałam zaledwie parę groszy. I to być może przeze mnie zachorowałaś. W ogóle ci nie pomagałam. Ty się męczyłaś...

Zamknęłam zeszyt z głośnym hukiem i otarłam spływające łzy. Nie mogłam czytać tego dalej. Nie potrafiłam. Byłam zbyt słaba. 

Myślałam, że nie będę dzisiaj nic pisać, bo nie mam na to sił, ale za to przeczytam sobie poprzednie wpisy, ale chyba to nie wypali. Nie potrafię przypominać sobie tego ponownie. Nie potrafię wspominać tych  wszystkich moich słów, które do ciebie mówiłam. Boże, jaka ja wtedy byłam głupia. Byłaś moją matką, jedyną osobą, która mnie kochała, a ja odnosiłam się do ciebie w taki sposób. Zamknęłam oczy i położyłam głowę na poduszkach. 

-Wcale się nie dziwię, że tata cię dostawił- warknęłam w jej stronę.

(...)

-Nienawidzę cię! Od dzisiaj nie jesteś moją matką! 

Momentalnie otworzyłam oczy i nie chciałam wspominać dalszych dialogów z mojego życia. Z dnia na dzień były one coraz gorsze i chamskie. Chciałabym cię zobaczyć. Spotkać się z tobą, porozmawiać, przeprosić i przytulić. Ale wiem, że jest to nie możliwe i jedyne co mi po tobie pozostało to łańcuszek- pomyślałam i wstałam z łóżka wyciągając srebrny medalik z serduszkiem. Był on prześliczny i zawsze go nosiłam odkąd go dostałam. 

Wyszłam z pokoju i udałam się do kuchni, gdzie otworzyłam szafkę i wyciągnęłam nóż. Sprawdziłam czy teren czysty, po czym udałam się na górę. Weszłam do łazienki i wpatrywałam się to w swoje odbicie w lustrze, to na nóż. 

Po kilku sekundach ścisnęłam narzędzie i przejechałam nim po ręce. Na początku czułam ból, ale w środku czułam ulgę. Powinnam cierpieć tak jak ona. Osoba, którą kochałam cierpiała przeze mnie, więc i ja powinnam cierpieć, ale właściwie czym jest cierpienie?

~~***~~

Leżałam na łóżku i rozmyślałam już od dobrych czterdziestu minut. Ponownie zerknęłam na zegar na ścianie, który wskazywał ósmą. Jak się okazało dziś nie idziemy do szkoły, bo jest wolne po imprezie. I kolejne pytanie. Dlaczego ja o niczym nie wiem? 

Po chwili stwierdziłam, że włączę telewizor. Odszukałam pilota i nacisnęłam odpowiedni guzik. 

Gdy w końcu to także mi się znudziło, zwlekłam się z łóżka i udałam się do łazienki, gdzie sama się nie poznałam. 

Moje oczy były całe podpuchnięte, z czego wcale się nie dziwiłam, bo przez całą noc(powinnam powiedzieć pół) nie zmrużyłam oka. 

Po załatwieniu wszystkich czynności i przywróceniu mojego stanu do normalnego, ubrałam się i zeszłam na dół, gdzie przywitała mnie Lucy. 

-Hej- powiedziała sympatycznym głosem. 

-Cześć- odpowiedziałam nieco zaspanym głosem i ruszyłam do kuchni, gdzie usiadłam na wysokim krześle przy ladzie. 

-Witaj, słoneczko. 

-Hej- odpowiedziałam. 

-Chcesz coś do zjedzenia, picia? -spytała i przetarła ladę jakąś ścierką. 

-Możesz zrobić mi soku. 

-Pomarańczowego czy jabłkowego?

-Pomarańczowego. 

-Dziś masz próbę. 

-Jaką próbę?

-Dzwoniła pani z kółka teatralnego, że dziś o piętnastej jest przesłuchanie do przedstawienia. 

-Aaaa, o tą próbę chodzi- odpowiedziałam i upiłam łyk ze swojej szklanki.

-Nie pójdziesz?

-Nie.

-Dlaczego?

-Bo po co? -spytałam i uniosłam brwi biorąc kolejny łyk. 

-Przecież teatr to fajna sprawa. 

-Nie, jeżeli to jest twoja kara. 

-Kara? -spytała i wtedy walnęłam się w myślach. 

-Nom, bo na lekcji...- odpowiedziałam jej o wszystkim, a ona kiwnęła głową i powiedziała, że mimo wszystko powinnam iść. 

-Ale mi się nie chcę. Jestem zmęczona, a poza tym nie czuję się dobrze- dodałam. 

-Eee tam! 

-Nie mam czasu na zajęcia poza lekcyjne. 

-To nie idź. 

-Serio? 

-Jasne, tylko nie mów nic panu Colemanowi- szepnęła mi na ucho, a ja kiwnęłam głową. 

-Okay- powiedziałam. - A on wie?

-Nie, bo nie było go w domu i telefon odebrałam ja. 

-Aham- dodałam i uśmiechnęłam się lekko. Czy mówiłam już, że kocham tą babkę?

·

---

·  Mamy czwóreczkę!

Jak wam się podoba?

Liczę na wasze komentarze i dziękuje za wszystkie pod poprzednim rozdziałem.

Jak tylko zobaczyłam te 21 komentarzy od razu uśmiech wymalował się na mojej twarzy i postanowiłam, że musze wam to wynagrodzić szybkim kolejnym rozdziałem.

No może nie aż tak szybkim, bo minął tydzień, więc jest trochę tego czasu. 

P.S. Dziękuje za 17 obserwatorów i ponad tysiąc wyświetleń !!!

Kolejny pojawi się jak tylko pojawi się wymagana ilość komentarzy.

Postaram się dodać jak najszybciej i już biorę się za pisanie <3

Tym razem może trochę mniej, żeby było łatwiej ;* ;))

18 komentarzy= nowy rozdział