Rozdział 3

Leżałam w łóżku już od jakichś dwudziestu minut i za żadne skarby świata nie ruszyłabym się z niego. Nie chciało mi się.

Dzisiaj była sobota, a ja zawsze ten dzień uważałam za wolny. No prawie wolny, bo tak czy siak zawsze musiałam wstać, zrobić sobie śniadanie i wysprzątać cały dom, ale tutaj to był kompletny luz.

Gdy otworzyłam oczy zauważyłam jak Samantha otwiera drzwi i pojawiła się z tacą naleśników oraz sokiem pomarańczowym.

-Dzień dobry- przywitała mnie serdecznym uśmiechem i podała śniadanie.

-Dziękuje- odpowiedziałam zabierając jedzenie, które położyłam na swoich kolanach. Usiadłam i oparłam głowę o ścianę , a kobieta weszła do łazienka i wróciła po kilku sekundach z czerwonym koszem, w którym były wszystkie brudne ubrania.

-Smacznego- rzuciła przez drzwi i zamknęła je znikając za nimi.

Upiłam łyk ze szklanki i wzięłam się za naleśniki. Wzięłam kolejnego kęsa do buzi, gdy mój telefon zaczął wibrować. Wzięłam go do dłoni i nacisnęłam zieloną słuchawkę.

-Hej, kociaku- usłyszałam głośny pisk Victorii.

-Hej- przywitałam ją nieco..normalniej, a może ponuro.

-Co tam? –spytała.

-Jakoś leci. Dzisiaj jest impreza i cholernie nie chcę mi się na nią iść.

-Co? Jak możesz ich nie kochać?

-Wiesz, straszny ze mnie leń- dodałam i uśmiechnęłam się do siebie.

-Wiem to- powiedziała z sarkazmem.

-A ty co tam porabiasz?

-Sprzątam.

-Hahahahah- zaczęłam się śmiać po czym dorzuciłam.- A ja nie muszę.

-Co? Jak to?

-Mam od tego ludzi.

-Przyślesz mi jednego ludka, plose?

-Nie.

-Ty chamie. Nie odzywam się do ciebie. Pa

-Vicky?!

-Żartuję- powiedziała i zaczęła się śmiać. –Kiedy mnie odwiedzisz?- spytała najsłodszym głosem i teraz mogłam sobie tylko wyobrazić jak robi słodką minkę nieszczęśliwego pieska.

-Nie wiem. Ty przyjedź do mnie.

-Gdyby to było takie łatwe. Matka z ojcem mi nie pozwolą- powiedziała, a ja wzięłam kolejnego kęsa do ust. –Co tam wcinasz?!

-Naleśniki.

-Podziel się.

-Jak?

-Prześlij pocztą.

-Ok, przyjdą za tydzień.

-Gdzie moje śniadanie?!- usłyszałam wrzask jej brata. –Odłóż tą słuchawkę i masz mi usmażyć jajecznicę. Jak nie to zadzwonię do mamy i powiem jej…- zaczął, ale ona mu przerwała.

- A ja powiem, że oglądasz pornosy- dodała, a on zamilkł.

-Sprawy rodzinne? –spytałam zaczepnie.

-Weź mnie nawet nie wkurzaj! Matka z ojcem pojechali do ciotki, a ja mam go niańczyć, rozumiesz to?! I oczywiście mam zrobić mu śniadanie, dopilnować, żeby posprzątał pokój, żeby nie oglądał głupot, żeby nie siedział do północy nad komputerem i żeby o jedenastej poszedł spać.

-To oni tam będą nocować?

-No. Całą noc i dzień z tym człowiekiem- powiedziała i domyślam się, że przewróciła oczami. –Przez niego nie mogę nigdzie wyjść. Albo zabiorę go ze sobą albo nigdzie nie idę.

-Żal.

-Dobra, musze kończyć, bo ten debil wysypał mąkę.

Drogi Pamiętniku!

Nie wiem co napisać. Nudzi mi się i postanowiłam, że coś napiszę. Nie będę zanudzać cię już moją matką, bo postanowiłam, że koniec z wyrzutami sumieniami. Że z nią koniec, choć ciężko jest mi zapomnieć, ale będę trzymać się mocno i mam nadzieję, że mi się uda.

Wczoraj byłam z Samanthą na zakupach i dowiedziałam się, że pracuje u mojego ojca od dwóch lat. Są kumplami, ale nic więcej. Jeżeli chodzi o Lucy to poznał ją pół roku temu. I, że to nie jego dziecko. Lucy nie brała ślubu ani się nie zaręczała. Gdy jej chłopak dowiedział się, że mają dziecko spanikował i wyjechał. Po raz ostatni widziała go, gdy miała dziewiętnaście lat, a potem już nigdy go nie spotkała. Rok później urodziła córeczkę i dała jej na imię Julie, gdyż od dzieciństwa marzyła by mieć rodzinę i dzieci. Chciała mieć jednego chłopczyka i jedną córeczkę, którym nadała by mnie Julie i Damien.

Gdy poznałam tą kobietę naprawdę nie wydawała się taka zła, lecz nawet zagubiona i porzucona. Widziałam w niej trochę siebie. Porzucona przez mężczyznę i zostawiona na swój los. Nawet nie chciałam sobie wyobrażać jak wyglądało jej życie, ale podobno dużo pomogli jej rodzice. To dzięki nim skończyła studia i ma jakieś wyższe wykształcenie. Później znalazła pracę i poznała mojego ojca w kawiarni.

Mogłoby się wydawać, że to jakaś historia miłosna, z której można by było stworzyć książkę. Całą noc o tym myślałam i postanowiłam, że może byłam zbyt ostra.

Gdy szłam dziś rano do łazienki usłyszałam jakiś płacz. Otworzyłam pokój Lucy i zobaczyłam ją. Siedziała w kącie i płakała, a w dłoniach trzymała telefon . Spytałam czy wszystko w porządku, a ona odpowiedziała, że tak. Wiedziałam, że kłamię, ale wiedziałam także, że chciała pozostać sama, dlatego wyszłam.

I tak minął mi dzisiejszy ranek. Teraz dochodziła już godzina jedenasta trzydzieści, a ja nawet się nie ubrałam. Impreza zaczynała się o dwudziestej trzeciej, a kończyła nad ranem następnego dnia, więc postanowiłam się jeszcze przez chwilę zdrzemnąć.

~~***~~

Ściągnęłam z siebie wszystkie ubrania, po czym odkręciłam wodę i weszłam do kabiny. Zaczęłam obmywać moje ciało, a następnie wzięłam małą buteleczkę i wylałam trochę płynu na skórę dłoni. Kolejno przeniosłam je na włosy i zaczęłam nimi ruszać w te i w tamto stronę, aby uzyskać pianę. Spłuknęłam je i wyszłam owijając ciało ręcznikiem.

Wyszłam z łazienki i podeszłam do szafy skąd wyciągnęłam białą sukienkę. Założyłam ją na siebie i zapięłam zamek. Kolejno nałożyłam białe szpilki, bransoletkę z łańcuszkiem i torebkę.

Z powrotem skierowałam się do łazienki i nałożyłam puder, tusz i kredkę do oczu. Poprawiłam nieco włosy po czym je wyprostowałam. Ułożyłam je jeszcze raz i wrzuciłam komórkę z kasą do torebki. Zeszłam na dół, gdzie przywitała mnie moja cała rodzinka.

-Lucy cię nie odwiezie –powiedział mój ojciec, a Lucy spojrzała na niego zdziwiona i rozszerzyła szerzej oczy. Wzięła klucze i powiedziała abym szła za nią.

Usiadłam obok Lucy, a ona odpaliła samochód i ruszyła. Między nami zapanowała niezręczna cisza, a ja chciałam się odezwać i coś powiedzieć, ale odjęło mi mowę. Odwróciłam głowę w przeciwnym kierunku i cały czas myślałam, jak zacząć. Chciałam powiedzieć jej, że o wszystkim wiem.

Gdy skręciła i stanęła na parkingu przed szkołą chwyciłam za klamkę i pomyślałam: teraz albo nigdy. Odwróciłam się w jej stronę i spojrzałam w jej oczy.

-Wiem o wszystkim.

-O czym? –spytała zdziwiona.

-O twojej przeszłości, o Julie, o rodzicach, o studiach i o twoim byłym, który cię dostawił.

-Jak to? Skąd? Kto ci powiedział?- spytała zdziwiona.

-Samantha, ale ja ją o to prosiłam. Podczas zakupów chciałam wiedzieć czy Julie była dzieckiem mojego ojca i wtedy opowiedziała mi o wszystkim- powiedziałam i spojrzałam na kobietę, która była w szoku. Wcale jej się nie dziwię, bo przecież Samatha była jej przyjaciółką, a ona nie chciała aby ktoś o tym wiedział.- Rozumiem cię, bo przechodziłam przez to samo- dodałam i otworzyłam drzwi.- Chyba powinnam już iść- dodałam i wyszłam z samochodu.

-Nie, czekaj- usłyszałam jej głos i odwróciłam się w jej stronę. –Cieszę się, że o wszystkim wiesz, a teraz idź się zabaw- dodała i posłała mi piękny i szczery uśmiech.

-Dzięki- opowiedziałam i weszłam do budynku, a ona odjechała.

-Cześć- usłyszałam i poczułam, że czyjeś ręce objęły mnie w pasie. Odwróciłam się do tyłu i zobaczyłam Camille.

-Hej- odpowiedziałam i odwzajemniłam uścisk.

-Chodź- dodała i pociągła mnie za sobą. Zeszliśmy po schodach na dół i znaleźliśmy się na dużej Sali. Podeszliśmy do grupki osób, która stała przy stole i się z nimi przywitaliśmy.

Po chwili podeszłam do stolika i wzięłam kubek z alkoholem. Trzymałam go w dłoniach, gdy usłyszałam piosenkę (włącz). Odwróciłam się do przodu i zobaczyłam wszystkie pary, które ze sobą tańczyły. Odwróciłam się z powrotem w stronę stolika, gdy ktoś chwycił moją dłoń i odwrócił mnie w swoja stronę, a kubek momentalnie wypadł z moich rąk.

-Zatańczysz? –spytał Luke, ale zanim mogłam cokolwiek odpowiedzieć on pociągnął mnie w stronę parkietu i objął w pasie. Położyłam dłonie na jego ramionach i zaplotłam w tyle, gdy zjechał swoimi na mój tyłek, po czym lekko go ścisnął.

Po kilku sekundach zauważyłam, że w dłoniach trzymał moją komórkę.

-Oddawaj to!- warknęłam cicho.

-Już- powiedział i zaczął pisać coś na klawiaturze.

-Dawaj!

-Minutę- dodał, a ja spojrzałam na niego wściekła. Chłopak zerknął na mnie po czym się uśmiechnął.

-To nie jest śmieszne- powiedziałam, a Luke oddał mi telefon, po czym wyciągnął swój. Czy on wysłał sms-a z mojej komórki na swoją? Zabiję dupka.

-Dupek- szepnęłam i wyminęłam go, gdy złapał mnie za nadgarstek zatrzymując w miejscu.

-Co? –spytał i spojrzał na mnie wściekłym spojrzeniem.

-Puść mnie- powiedziałam i wyrwałam rękę z jego uścisku. –Powiedziałam, że jesteś dupkiem- dodałam, a chłopak uśmiechnął się zadziornie. Wyminęłam go i ruszyłam w stronę łazienek, gdy w połowie drogi zatrzymała mnie Camille.

-Masz- powiedziała i wręczyła mi szklankę z ..lemoniadą?

-Co to?

-Sok z wódką- szepnęła mi na ucho. Kiwnęłam głową i wypiłam zawartość szklanki, po czym skierowałam się do łazienki.

Stanęłam przed lustrem i opłukałam twarz. Fuj… Nigdy nie sądziłam, że to jest takie nie dobre. Przegrzebałam moją torebkę i wyciągnęłam puder. Poprawiłam makijaż i wyszłam z łazienki.

Podeszłam do naszej grupki i zaczęliśmy rozmawiać. Szukałam wzrokiem Luke’a, ale nigdzie go nie znalazłam. Może to i dobrze? Zatańczyłam taniec z Simon’em i wypiłam kilka drinków. Po chwili Camille wyszła z Max’em na zewnątrz, a ja zostałam w środku i zerknęłam na zegarek. Dochodziła druga i postanowiłam, że spadam do domu. Chciałam zadzwonić do kogoś, aby po mnie przyjechał i skierowałam się do tylnych drzwi, aby wyjść na dwór.

-Hej, ślicznotko- usłyszałam czyjś głos i odwróciłam się do tyłu, gdzie zobaczyłam grupę chłopaków, którzy byli nieźle nachlani. Zrobiłam dwa kroki w tył, gdy koleś objął mnie w pasie i przycisnął do swojego ciała.

-Pierdol się –powiedziałam i przywaliłam mu w mordę po czym zaczęłam biec na tył budynku. Oparłam się ścianę, gdy usłyszałam jakieś głosy. Zrobiłam kilka kroków do przodu i ruszyłam dalej. Weszłam w jakichś las, gdzie zobaczyłam dwóch facetów.

-Gdzie kasa? –spytał, a ja próbowałam rozpoznać twarz, ale było zbyt ciemno.

-Nie mam- odpowiedział drugi.

-Miałeś trzy tygodnie!

-To za mało.

-Jakieś ostanie słowo, Anderson? –spytał i wyciągnął pistolet.

-Daj mi jeszcze tydzień, a obiecuję, że je zdobędę.

-To samo mówiłeś tydzień temu!

-Zdobędę je.

-Twój czas dobiegł końca. Pożegnaj się z życiem, Anderson- dodał i strzelił. Wpatrywałam się w kolesia, który upadł na trawę, a obok niego znajdowała się wielka plama krwi.

Zrobiłam krok w tył i stanęłam na jakieś gałązce, która wydała się z siebie niewielki hałas. Chłopak spojrzał na mnie i wtedy zauważyłam, że to Luke. Zawróciłam i zaczęłam biec. Wbiegłam do budynku i oparłam się o ścianę aby zaczerpnąć oddechu.

Stałam tam przez kilka minut i próbowałam wszystko sobie uporządkować. Luke zabił jakiegoś faceta. I zobaczył mnie i teraz będzie chciał mnie…zabić? Bo przecież jestem świadkiem. Widziałam zdarzenie. Kurwa! Ja nie chcę umierać.

Po dłuższej chwili postanowiłam, że spadam stąd. Wyszłam bocznymi drzwiami i ruszyłam przed siebie, gdy poczułam czyjeś ciało przy swoim. Spojrzała w prawo po czym w lewo i zobaczyłam, że jego ręce znajdowały się po obu stronach. Niepewnie podniosłam głowę do góry i zobaczyłam Luke’a.

-Cześć, słoneczko- powiedział zaczepnie, a na jego twarzy wymalował się uśmiech.

-Kim ty jesteś? –spytałam przerażona.

-Idziemy- powiedział i zrobił krok w tył, po czym chwycił mnie za nadgarstek i pociągnął za sobą. 

[i] 

---

[i]I oto mamy Waszą długą, wyczekującą imprezę i 3 rozdział.

Mam nadzieję, że Wam się podoba i czekam na Wasze komentarze.

Jak pewnie zauważyliście poznaliście Luke’a, ale nie martwcie się, bo to dopiero początek. Będzie tego dużo więcej.

20 komentarzy = nowy rozdział